جهت گیری بین فردی نسبت به گروه درمانی، یکی از معروف ترین رویکردهایی است که امروزه مورد استفاده قرار می گیرد. جهت گیری بین فردی، بر مبنای نظریه های شخصیت و آسیب شناسی روانی هری استاک سالیوان قرار دارد.سالیوان اشتیاق برای تشکیل روابط ایمن با دیگران را به عنوان یک مبنای اساسی انگیزشی رفتار انسانی می دید.برخلاف موقعیت روان درمانی فردی که در آن فقط یک نفر دیگر وجود دارد که بتوان با او رابطه برقرار کرد، در گروه، گستره ای از شخصیت ها و انواع متفاوتی از روابط، وجود دارد. به دلیل تنوع روابط موجود، یک گروه، نمونه کوچکی از دنیای اجتماعی بیرون از گروه را برای اعضا فراهم می کند.در این نمونه کوچک، شیوه معمولی درک اعضا از خودشان در ارتباط با دیگران و رفتارهایی که کاملا مربوط به این ادراک ها است،آشکار خواهد شد.از طریق یک فرایند یادگیری بین فردی اعضای گروه می توانند، بازخورد جنبه های مثبت یا منفی این ادراک ها و رفتارها را به دست آورند. این بازخوردها شرط لازم برای تغییر در شیوه های ارتباطی اعضاست.این بازخورد با توجه به تجارب اینجا و اکنون اعضا با یکدیگر رخ می دهد. کلمه اینجا به وقایع درون اتاق اشاره دارد و اکنون نیز به رویداد های زمان حال مربوط است و نه گذشته و آینده. برای این که یک یادگیری بین فردی حداکثر کارایی را داشته باشد، اعضا باید به طور موثر در فرایند درگیر شوند و برای آن ها یک چارچوب شناختی برای سازمان دهی تحربه هایشان با یکدیگر فراهم شود.
مبانی گروه درمانی
ویرجینا بریندر، آپریل فالن
کیانوش زهراکار، غلامرضا کشاورز
